Türkçe
English
İnsan, doğası gereği iç dünyasında dünyada var olan tüm rolleri barındırmaktadır. İnsan sadece ışık, iyi, güzellik ve sevgi olduğunda bütün değildir, bu yarım bir kişiliğin simgesidir. Bir insan ancak tüm rolleri kendi içinde barındırdığını kabul ettiğinde bütün hale geçebilir. Bütün demek, var olan tüm veçheleri kabul edebilmek demektir. Varoluşun belirli veçhelerini kendimize etiketleyip diğerlerini yok saymak, kendini yarım kabul edebilmek demektir. Varoluş veçhelerinde, iyi de, kötü de, karanlık ta, aydınlık ta vardır. Öyleyse biz hepsiyiz. Biz hem sinirli, hem sakin, hem mutlu, hem mutsuz, hem iyi, hem de kötü veçhelere sahibiz. Çünkü varoluşta bu veçhelerinin hiçbiri tek başına tezahür edemez, iyinin olduğu yerde kötü ya da kötünün olduğu yerde iyi de mevcuttur. Bir diğeri tersini de doğurur. Yoksa siz neye göre iyi ya da kötü olabilirsiniz.
Bütünlük hali, iç dünyamızda varoluşun barındırdığı tüm rollere sahip olduğumuzu bilmekle başlar. Etrafımızda gördüğümüz her insan, iç dünyamızda taşıdığımız bir veçhemizin aynadaki yansımadır. Diyelim ki siz et yemeyi seviyorsunuz; hayvanları sizin öldürmemenize, hazır alıp yemenize rağmen, siz yediğiniz için aracı olarak balık ve diğer hayvanların öldürülmesinde de katkı sağlıyorsunuz. Herkes et yemese ve doğal sebzelerle beslense idi, hayvanların da öldürülmesi gerekmezdi. Öyle ise muhatap olduğumuz her haber ve olayda, içimizde taşıdığımız bir veçhenin yansıması vardır. Ya da yürürken görmeden bir karıncayı basıp öldürmüş olabilirsiniz. Bir karınca ya da bir insan arasındaki tek fark, fiziksel form ve büyüklük farkıdır. Oysa ki ikisi de canlıdır, hayattır.
Bu insan nasıl olabilir de bu kadar sinirli olabilir dediğiniz her seferinde, iç dünyanıza girin. Sizin de belirli ve bazı anlarda, o insanlarda yaşadığınız o hali deneyimlediğiniz bir anınız olduğunu mutlaka göreceksiniz. Evrende tesadüf yoktur, dünyanın diğer ucunda meydana gelen bir olayın bile, o olayı duyan bir insanla ilgisi vardır.
Yargılama, insanın bütünlüğe erişmediğinin göstergesidir. Birini yargıladığınız her seferinde, siz, içinizde yüzleşmek istemediğiniz bir veçhenizi yargılıyorsunuz demektir. Bir insan hakkında taşıdığınız her fikir ve yorum, sizin içinizde barındırdığınız bir veçhenizin dışa vurum halidir. Örneğin biri için çok başarılı olduğunu düşünüyorsanız, siz kendi başarı veçhenizi başkasına projekte ediyorsunuz.
Yargılamalar, tamamen sizinle alakalıdır, onu projekte ettiğiniz insan ise, size sizi yansıtan bir aynadır. Kendini tüm veçheleri ile kabul edebilmek büyük bir başarıdır. Siz hepsisiniz ve biri olmadan bir diğeri de olamazsınız. Kendini ödüllendirebilmek gibi, kendi hoşlanılmadık yönleri de kabul etmek, bütünlük yolunda atılan büyük bir adımdır. Birini yargıladığınız ya da yorumladığınız her seferinde, o kişinin sizin bir veçhenizi taşıdığına ve size yansıttığına dikkat edin.
Başkası hakkında taşıdığınız her yorum, sizin kendi iç dünyanızdan yansır. Bu yüzden başkasına projekte ettiklerinizi geri almak, kişisel gelişim için büyük bir başarıdır. İşe önce kendimizden başlamak gerekir. Başkalarına projekte ettiklerinize dikkat edin ve onları başkalarına yansıtmaktan geri alın. Güzel olan sizsiniz, başarılı olan sizsiniz. O insana başarılı dediğinizde gerçekte o insan, sizin içinizde gizli kalmış “başarılı sizi” size yansıtan bir aracıdır. Böylece siz, hem kendinizi hem de başkalarını daha gerçekçi halde yansıtabilirsiniz. Bu durum, negatif yorumlar için de geçerlidir. Biri hakkında negatif bir yorum yaptığımız her seferinde, kendi içimizde yüzleşmek istemediğimiz bir veçhemiz ile savaştayızdır. Birine cimri dediğinizde aslında o insan cimri değildir, o insan size sizin içinizdeki cimri veçhenizi yansıtan bir aracıdan ibarettir.
Birine güzel dediğinizde, kendinize olan güzellik duygunuzu o kişiye yansıtmaktasınız; aynı şekilde biri hakkında bu insan çirkin diye düşündüğünüz de, kendinizi çirkin hissettiğiniz duygunuzu başka bir insana projekte etmektesiniz. Başka insanlarda sizinle alakası bulunmayan hiçbir özellik mevcut olamaz. Eğer onunla muhatap oluyorsanız, o sizsiniz.
Bütünlük, kişinin varoluştaki tüm veçhelerini kabul edebilmesi ve kendini tüm veçheleri ile tanıyıp, sevebilmesi demektir.